Fort XIII w Błogosławiu, podobnie jak sąsiedni fort w Janowie, był budowany w latach 1912-1915 w ramach zewnętrznego pierścienia fortów Twierdzy Modlin. Jego budowa nie została zakończona, ale to co powstało przetrwało do naszych czasów bez zniszczeń wojennych.

Niektóre źródła podają, że fort powstał na bazie projektu fortu Wieliczki z 1909 roku, a inne że powstał pod kierownictwem Bujnickiego. Fort zawiera w sobie dużo pomysłów Wieliczki, ale nie odpowiada żadnemu z jego projektów standardowych. Można powiedzieć, że pomysły Wieliczki były bazą dla projektu, który ostatecznie był realizowany. Znane są co najmniej cztery różne projekty tego fortu, różniące się przede wszystkim częścią szyjową. Z jednym z projektów w szyi nie ma żadnych umocnień, w kolejnym jest mała kaponiera, w kolejnym są regularne koszary w kaponierą, a najbardziej rozbudowany posiada małe schrony w centralnej części oraz dużą kaponierę w przedłużonej części szyjowej.

Fort ma narys trapezu z kleszczowo załamaną szyją i otoczony jest suchą fosą oraz wałem. W suchej fosie zaplanowano montaż kraty fortecznej na betonowym fundamencie. Lewy bark i czoło fosy bronione były z lewej, podwójnej kaponiery przeciwskarpowej, a do obrony prawego barku fosy miała powstać druga, pojedyncza kaponiera. Lewa kaponiera została wybudowana w całości, ale nie jest połączona poterną z wnętrzem fortu. Prawa kaponiera powstała w postaci prowizorycznego schronu bojowego ze stanowiskami artylerii fortecznej. Kaponiera ta wykonana jest w dużej części z kamienia, a nie z betonu. Kaponiera posiada ciekawe chodniki kontrminowe, niestety bardzo często są one zalane wodą. Nie powstała przeciwskarpa mająca łączyć obie kaponiery ukrytym chodnikiem oraz mająca posiadać połączenie poterną z wnętrzem fortu.

Główną częścią fortu jest duża podwalnia zawierająca w sobie miejsce dla załogi oraz pomieszczenia techniczne. Dla załogi przeznaczono poszerzone chodniki podwalni, gdzie zaplanowano prycze montowane do ścian. Była to przestrzeń tylko na czas walki, a nie na czas stacjonowania w okresie pokoju. Na obu barkach, w załamaniach podwalni miały zostać zamontowane dwie pancerne, obrotowe wieże artyleryjskie oraz pancerne kopuły obserwacyjne, ale nie udało się tego wykonać. Trzecia kopuła obserwacyjna miała być zamontowana na podwalni, nad centralną poterną. Na końcach podwalni mogły powstać tradytory, ale także nie został wybudowane - podwalnia kończy się nieplanowanym wyjściem. Na wale powstały stanowiska strzeleckie z betonowym przedpiersiem, małymi schronami oraz z połączeniami do wnętrza fortu do transportu amunicji. Na obu końcach barkowych wałów miały powstać naziemne stanowiska artyleryjskie, ale ta część wałów nie została do końca wyprofilowana.

Podwalnia miała być połączona z przeciwskarpą za pomocą centralnie poprowadzonej poterną. Powstała duża część tego tunelu, aż do niewybudowanej przeciwskarpy i zakończono ją prowizorycznym wyjściem w fosie w formie studni. W drugą stronę z podwalni centralna poterna prowadzi do nieukończonej szyi fortu. Obecnie na zakończeniu poterny są małe pomieszczenia będące docelowym wyjściem albo zaczątkami kaponiery. Nie wiadomo, który z projektów miał być ostatecznie realizowany, ale wiele wskazuje na to, iż istniejący element to fragment małej kaponiery. Dopiero z tej małej kaponiery miała być poprowadzona poterna do dużej kaponiery szyjowej, niejako wysuniętej przed za szyję fortu.

Zwiedzając fort można łatwo odnaleźć elementy, które budowane były zgodnie z projektem oraz elementy, które powstały z materiałów takich jakie były akurat dostępne. Szczególnie widoczne są różnice w grubości zastosowanego żwiru, a miejscami elementy wybudowane są z kamienia, a nie z cementu. Stropy wzmacniane były stalowymi profilami, obecnie w dużej części skradzionymi. Widać także fundamenty w masywnych granitowych i kamiennym bloków.

Wielka Wojna

W czasie I wojny światowej główny atak na Twierdzę Nowogeorgiewsk planowano od strony fortów XV grupy Carski Dar. Fort XIII Błogosławie nie znajdował się więc na linii niemieckiego natarcia. Co prawda niemieckie wojska dotarły w tą okolicę dosyć wcześnie, bo już w połowie lipca 1915 roku, ale nie przystąpiono od razu do ataku. To w tym sektorze, w pobliżu współczesnej miejscowości Przyborowice Górne, Niemcy przejęli rosyjski samochód z inżynierami budowy twierdzy, razem z całą dokumentacją fortyfikacji. Było to wydarzenie tak nieprawdopodobne, że atakujący na początku myśleli iż jest to rosyjska prowokacja. Niemcom brakowało informacji na temat zmian w twierdzy z ostatnich lat pokoju, a z czasów wojny nie mieli absolutnie żadnej wiedzy co się zmieniło. Oszczędzili w ten sposób ogrom czasu i żołnierzy na rozpoznanie terenu.

Główne natarcie na ówczesną Twierdzę Nowogeorgiewsk miało miejsce dopiero od 8-10 sierpnia, kiedy to zamknięto okrążenie twierdzy. Linia wojsk niemieckich w tym rejonie znajdowała się wtedy pomiędzy miejscowościami Cieksyn - Wrona - Przyborowice. W nocy z 13 na 14 sierpnia Rosjanie wycofali się na linię Smoszewo – Załuski – Błędowo. Mimo intensywnego ostrzału artyleryjskiego osłaniającego odwrót, rosyjskie wojska chroniące tyłów zostały szybko pokonane. Już po południu niemiecki zwiad dotarł do kolejnej linii rosyjskich okopów. Niemcy nieustannie naciskali na wycofujących się Rosjan nie dając im odpocząć. W efekcie 15 sierpnia obrońcy wycofali się na linię Kroczewo – Falbogi Wielkie – Wola Błędowska, a więc na przedpole fortów X – XI – XII – XIII. W trakcie pościgu Rosjanie zamarkowali chęć poddania się, a następnie otworzyli ogień z karabinów maszynowych do zbliżających się żołnierzy z batalionu Nordwest majora Vogela. Zginęło wtedy 51 żołnierzy niemieckich, a 127 zostało rannych.

Nowe pozycje rosyjskie były już lepiej przygotowane do obrony od poprzednich, a szczególnie okolice miejscowości Kroczewo. Wioska położona była na skrzyżowaniu dwóch ważnych dróg, prowadzących z zachodu i północy. Utrzymywanie tej miejscowości umożliwiało obserwację i blokowanie tych dróg. Dowodzący atakiem generał Gustaf von Dickhuth-Harrach nie chciał wstrzymywać szybkości natarcia i jednocześnie chciał utwierdzać obrońców, że to właśnie przez Kroczewo poprowadzone zostanie główne natarcie na twierdzę. Pod dowództwem majora Engelsa utworzono specjalną grupę szturmową, w skład której weszły po dwie kompanie batalionów „von Bredow” i „Darmstadt”, pięciokompanowy, mieszany batalion „Nier” oraz 1,5 kompanii pionierów. Rosjanie spodziewali się ataku, więc przez całą noc prowadzili olbrzymi, ale bardzo chaotyczny i nieskuteczny ostrzał pozycji niemieckich.

Rankiem 16 sierpnia rozpoczął się szturm na głównym kierunku natarcia pod Pomiechówkiem. Natomiast na kierunku Kroczewo atak rozpoczął się około południa. Natarcie piechoty było powolne ze względu na mocny deszcz i rozmoknięte, błotniste drogi. Kroczewo broniło się dzielnie powodując duże straty po obu stronach. Wieczorem Rosjanie jednak wysadzili swoje pozycje obronne i pod osłoną nocy wycofali się na linię fortów X - XIII. Oberleutnant Friedrich jako pierwszy wraz ze swoją 3. kompanią zapasowego batalionu 37 zajął Kroczewo.

Linia fortów odbierana była przez atakujących jako bardzo silne umocnienia stałe, połączone licznymi umocnieniami ziemnymi, szerokimi przeszkodami z drutu kolczastego. Atakujący, młodzi żołnierze chcieli z marszu atakować te pozycje, ale zostali powstrzymani przez doświadczonych dowódców. Liczono się z tym, że bezpośrednie zdobywanie fortów będzie trudne, kosztowne i naraża całość ataku na porażkę. Zaplanowano więc wykonanie silnego, precyzyjnego natarcia w najsłabszym punkcie obrony. Taka okazja nadarzyła się w rejonie działania brygady Stamford, na międzypolu fortów XII i XIII, gdzie linia rosyjska znalazła się w zasięgu skutecznego ognia artylerii niemieckiej. Po południu 17 sierpnia rozpoczął się atak piechoty, który wznowiono następnego dnia rano. Rosjanie bronili się niezbyt zaciekle, próbując wycofywać się w kierunku rzeki Wkra. Ostatecznie pod koniec dnia 18 sierpnia Niemcy zajęli Szczypiorno nad Wkrą.

W nocy z 18 na 19 sierpnia Rosjanie wycofali się z całej linii fortyfikacji X – XIII. Wysadzili składy amunicji, wysadzili część umocnień polowych, ale nie zniszczyli żadnego z fortów. Rano na ten teren wkroczyły oddziały niemieckie biorąc do niewoli wiele setek rosyjskich żołnierzy. Piechota szybko posuwała się na przód, mieli przecież najdłuższą drogę do cytadeli i chcieli być tam pierwsi. Około godziny 16 w dniu 19 sierpnia natrafiono na silniejszy opór w okolicy prochowni Ogród Komendanta. W tym samym czasie zdobyty został fort w Zakroczymiu.

20 sierpnia 1915 roku, w godzinach porannych, głównodowodzący obroną generał Nikolai Pawłowicz Bobyr podpisał akt kapitulacji Twierdzy Nowogeorgiewsk.

Okres międzywojenny

W okresie międzywojennym fort nie był wykorzystywany na cele wojskowe. W trakcie przygotowań do wojny także nie brano pod uwagę wykorzystania tych umocnień, gdyż polska obrona była przygotowywana dopiero od linii fortów Wólka Smoszewska D1 - Fort I Zakroczym - Fort II Kosewo - Fort III Pomiechówek.

II wojna światowa

W czasie II wojny światowej niemieckie wojska już 10 września 1939 roku zajęły całą okolicę. Znalazły się tutaj 32, 217 i 228 Dywizje Piechoty z II Korpusu Armijnego gen. Adolfa Straussa. Tydzień później rozpoczął się regularny szturm na Twierdzę Modlin. W początków niemieckiej okupacji zachowały się ciekawe zdjęcie przedstawiające fort, w tym najciekawsze zdjęcie lotnicze pokazujące całość umocnień z lotu ptaka. Na fotografii widać całą strukturę fortu, widać które elementy zostały wybudowane, a których zabrakło.

Po zajęciu fortyfikacji Modlina, jeszcze w październiku 1939 roku, Niemcy przeprowadzili inspekcję części zajętych umocnień i przygotowali raport z dokumentacją. Całość została wydana w formie książki w 1941 roku, ale dostępne są też pierwotne maszynopisy. Możemy tam przeczytać podsumowanie, które mówi m.in. że jeżeli obrona starych, carskich fortów zostałaby wcześniej przygotowana i naprawiona, nawet środkami polowymi, to fortyfikacje mogłyby zmusić nacierające wojska niemieckie do przeprowadzenia regularnego, zajmującego czas i środki ataku. Forty zewnętrzne miały mocne, masywne betonowe kazamaty, dzięki czemu były odporne na najcięższe bombardowanie i atak z bliska. Miały głębokie i szerokie rowy forteczne, były dobrze okopane i frontalny ogień piechoty można byłoby łatwo odeprzeć. W raporcie jest przypuszczenie, że Polacy prawdopodobnie z braku czasu nie wykorzystali i nie rozbudowali fortyfikacji, a także nie stawiali prawie żadnych przeszkód, tak że wielka bierna siła umocnień nie została wcale wykorzystana. Fakt, że Modlin padł dopiero po stosunkowo długim okresie okrążenia, wynika prawdopodobnie z niechęci niemieckiego kierownictwa do poczynienia większych poświęceń aby przyspieszyć zajęcie twierdzy.

Po raz drugi wojska niemieckie aktywnie zajmowały ten teren jesienią 1944 roku. Wtedy w całej okolicy przebywały niemieckie oddziały m.in. jednostki pancerne IV korpusu Waffen-SS. W styczniu 1945 roku ruszyła rosyjska ofensywa i teren został wyzwolony spod niemieckiej okupacji.

Współcześnie

W okresie PRL fort był nadal własnością wojskową, ale nie był użytkowany.

W roku 1987 powstały karty ewidencyjne zabytków, wykonał je Leszek Jaszewski.

W roku 2010 grupa nurków eksplorowała zalaną poternę. Ocenili długość tunelu na ok. 50 metrów, a głębokość na 6 metrów oraz zakończenie schodami, prowadzącymi do wyjścia w fosie. Relację z nurkowania można przeczytać na Fort XIII Błogosławie 2010-11-07. Nurkowanie.

Fort obecnie jest łatwo dostępy, nie jest zniszczony działaniami wojennymi, ale przez wiele lat był traktowany jak wysypisko śmieci. Ciekawe są chodniki kontrminowe w prawej kaponierze, ale często są zalane wodą. W fosie także często jest mokro, a sama poterna stale zalana jest wodą. Na terenie fortu widać, że często jest miejscem jazd samochodów terenowych.

Bardzo niebezpieczne jest samo główne wejście do fortu. Zaraz za wejściem znajduje się niezabezpieczona przestrzeń prowadząca piętro niżej. Bardzo łatwo można spaść piętro niżej od razu po przekroczeniu wejścia do fortu.